In-het-wild-estafette
Rini te Velthuis
Lochem
9 juni 2021 – 10 juni 2021
Je moet toch wel even over wat drempeltjes voordat je alleen in een tentje in de natuur belandt. Waar? Wanneer? Het is nog te koud… Ik heb nog niet alle spullen die ik nodig heb… en eerlijk is eerlijk, het is ook wel een beetje spannend… en tegelijkertijd juist leuk, een stap in het onbekende, benieuwd hoe het zal zijn.
En dan is het zover.
Ik ga op pad. Ik rijd naar mijn moeder en ga slapen in het bos aan de overkant van de weg van mijn ouderlijk huis. Het bos dat ik als kind elke dag zag vanuit mijn slaapkamerraam zodra ik mijn gordijnen openschoof. De schoonheid van het Achterhoekse coulissenlandschap zag ik toen niet. Het was er gewoon. Nu geniet ik er bewust van.
Mijn moeder vraagt of ze even met me mee zal lopen om de tent op te zetten. Ik zeg tegen haar dat dat niet de bedoeling is, dat ik dat alleen moet doen. Ze vindt het gek en uitermate grappig dat ik in mijn eentje in het bos ga slapen.
Ik loop wat onwennig naar de andere kant van de weg. Sta even stil bij de boom waar de as van mijn vader is uitgestrooid. De kikkers in de poel ernaast kwaken luid. Ik ruik het frisse gras. De ondergaande zon geeft een warme gloed. Daarna loop ik door naar het bosje. In het bos herken ik het oude paadje waarover ik ook als klein meisje liep. Ik zoek een plekje uit het zicht van de buren. Stel je voor dat zij zich gaan afvragen wat ik hier aan het doen ben en me vannacht ter controle komen bezoeken… Ik vind een beschut plekje en strijk tevreden neer. Ik voel me thuis. Rust denk ik…
Nou mooi niet. Het eerste waar ik bewust van word is dat het een drukte van belang is. Ik hoor allemaal dieren kwetteren, kwaken, fluiten en ritselen en dat allemaal door elkaar.
Ik word rustig, maar het is allesbehalve stil!
Ik voel de frisse vochtigheid van de natuur, de koelte van de bomen. De takken van de grote bomen lijken me te omarmen. Ik mag er zijn en bij dit spektakel aanwezig zijn. De natuur legt me niets op, maar laat zich wel horen! De natuur zorgt zonder oordeel voor zichzelf, gaat haar eigen gang: ze zingt onbevangen haar eigen lied.
Ik kan niet slapen, maar dat maakt me ook niet uit. Ik geniet dat ik dit durf, doe en ervaar. Ik schrijf allerlei inzichten op. “Stilte is de achtergrond waartegen je geluiden hoort”, “Alleen als het stil is kun je jezelf horen”.
Ik realiseer me dat natuur geen rust is, maar dat het wel helpt om tot rust te komen en realiseer me opnieuw hoe belangrijk stilte is.
Waarom, zo vraag ik me af, ervaren we rust in de natuur terwijl het een herrie is?
Wat maakt dan toch dat je rust ervaart in de natuur. Ik denk dat je zèlf stiller bent en jezèlf beter kunt horen. Je kunt je eigen liedje horen. En na een tijdje ben je geïnspireerd om net als de natuur ook onbevangen je eigen liedje te zingen.
Ps. Onbevangen= geen vooroordeel hebbend, onpartijdig zijn, geen schroom hebbend, vrijmoedig.
